Θα έχουμε επιτυχία 70%;

Στις μέρες μας, μετά από δυο τουλάχιστον δεκαετίες εξέλιξης των τεχνικών υποβοήθησης της αναπαραγωγής, φαίνεται να έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου τα ποσοστά επιτυχίας αυξάνονται με πολύ αργό ρυθμό. Σε γενικές γραμμές μια σωστή προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης έχει 45% πιθανότητα επιτυχίας ενώ 3 συνεχόμενες προσπάθειες φθάνουν συνολικά το 70%.

Τα ποσοστά αυτά μπορεί να ακούγονται ενθαρρυντικά, αλλά η εξέλιξη που έχουν τα τελευταία χρόνια είναι ουσιαστικά μηδαμινή. Οι νέες τεχνολογίες έχουν να κάνουν περισσότερο με την αναγνώριση και την επιλογή των καταλληλότερων εμβρύων και την κατάψυξη-απόψυξη γενετικού υλικού παρά με την αναγνώριση παραγόντων που επηρεάζουν την εμφύτευση των εμβρύων στη μήτρα.

Με λίγα λόγια δεν ξέρουμε πολλά πράγματα για το τι συμβαίνει μετά την εμβρυομεταφορά. Μεταφέρουμε τα έμβρυα στη μήτρα, αλλά πέρα από την προγεστερόνη δεν προσφέρουμε ουσιαστική βοήθεια στη γυναίκα ώστε να μείνει έγκυος. Το έλλειμμα γνώσης των παραγόντων που επηρεάζουν την εμφύτευση του εμβρύου και την περαιτέρω εξέλιξή του είναι δυσανάλογο σε σχέση με άλλους τομείς της ιατρικής.

Αν στο μέλλον καταφέρουμε να βρούμε τι φταίει και ενώ έχουμε φυσιολογικά έμβρυα, φυσιολογική μήτρα και σωστή τεχνική, δεν πετυχαίνουμε εγκυμοσύνη, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα στην αντιμετώπιση της υπογονιμότητας.

Γνωρίζουμε σήμερα ότι οι τεχνικές δυνατότητες παρακολούθησης σε μοριακό επίπεδο των τεκταινόμενων  μέσα στη μήτρα είναι αυξημένες. Προφανώς όμως οι γνώσεις που αποκομίζουμε δεν είναι επαρκείς. Για να έχουμε λοιπόν το προαναφερθέν άλμα στις πιθανότητες επιτυχίας θα πρέπει πρώτα να αναπτύξουμε τις κατάλληλες τεχνικές διερεύνησης των φαινομένων και εν συνεχεία να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τα δεδομένα μας. Το τρίτο στάδιο αφορά φυσικά την εκμετάλλευση των νέων γνώσεων προς όφελος της μέλλουσας μητέρας. Πως δηλαδή θα μπορέσουμε να επηρεάσουμε το ενδομήτριο ώστε να δεχθεί και να αγκαλιάσει τα έμβρυα.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μια τέτοια εξέλιξη θα εκτινάξει τα ποσοστά επιτυχίας ίσως και στο 70%. Τότε πραγματικά θα μπορέσουμε να πούμε πως μια προσπάθεια εξωσωματικής θα αποφέρει σχεδόν σίγουρα καρπούς.  Θα έχουμε μικρότερο συνολικό κόστος, λιγότερη συναισθηματική επιβάρυνση και ειδικά για εμάς τους ιατρούς της αναπαραγωγής μεγάλη ηθική ικανοποίηση.

Μέσα λοιπόν στα επόμενα 10 χρόνια θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά όχι μόνο οι γιατροί και οι εμβρυολόγοι, αλλά και πολλοί άλλοι επιστήμονες και τεχνικοί, οι οποίοι εξελίσσουν τις τεχνολογίες εκείνες που κάνουν εφικτή την πρόοδο στην ιατρική. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μεγάλες επενδύσεις σε χρόνο, χρήμα και οργάνωση.

Άραγε θα τα καταφέρουμε;